یادداشت عصماء

        به نام آنکه جان را فکرت آموخت

موری گفت: "می‌دانی همه می‌دانند که روزی خواهند مرد؛ اما کسی این را باور نمی‌کند."

شاید کتاب سه شنبه ها با موری اثر میچ آلبوم به درد کسانی بخورد که به قدر کافی قدر منابعی که در اختیار دارند را نمی دانند. همیشه در زندگی تحت هر شرائطی یک گره کوری دارند که بتوانند بهانه ای برای دست روی دست گذاشتن و گله کردن از زمین و زمان جور کنند. 
موری استاد دانشگاهی که پس از سالیان طولانی تدریس، در سن 70 سالگی ناگهان مبتلا به یک بیماری اعصاب به نام ALS می شود. Amyotrophic Lateral Sclerosis یک بیماری وخیم و پیش رونده ی اعصاب است. چنانچه عصبهای حرکتی می میرند، مغز دیگر توان ارسال سیگنال به عضلات بدن را ندارد بنابراین علائم مغزی به ماهیچه ها نمی رسند و در پی آن ماهیچه ها که ایجاد کننده حرکت در بدن می باشند، به تدریج لاغرتر و کم قدرت تر می شوند؛ کارایی شان مدام کمتر شده و در نهایت از بین میروند. تصورش هم وحشتناک است چه برسد به تحمل این مرگ تدریجی و از دست ندادن روحیه و اعتماد به نفس. 
اگر وقت و حوصله ی خواندن این کتاب رو ندارین بهترین نکته هاشو جدا کردم و به طور خلاصه نوشتم. 
اگر می توانید کاری انجام دهید اگر نمی توانید بپذیرید.
فرهنگ خودت را بساز و صرفا از فرهنگ جامعه تقلید نکن. (البته بدون قانون شکنی)
همه دوست دارند مورد توجه قرار گیرند. 
پیر شدن زوال و تحلیل نیست رشد است.
تا چیزی را احساس نکنی دل کندن برایت مفهومی ندارد. در اصل دل کندن با این حساب زیباست. (مثل عشق و محبت)
با گذشته باید کنار آمد ولی نمی توان آنرا انکار کرد.
برای غصه خوردن هم باید وقت گذاشت ولی در همان وقت معین. بعد باید زندگی کرد و گذشته را رها کرد.
وقتی چیزی داری که به دیگران بدهی حتما سپاسگزارت خواهند بود. (حتی زمان و وقتت را)
زمانی که با کسی هستی باید حضور داشته باشی. (بودن تنها کافی نیست)
انسانها وقتی تهدید می شوند بیشتر کار ناصواب انجام می دهند. (هر چند که فرهنگ غالب کشورها تهدید است)
برای زندگی بهتر باید در مردم سرمایه گذاری کرد. (سرمایه گذاری عاطفی)
همیشه که نباید اول شد. مگر دوم شدن چه اشکالی دارد!؟
زود هنگام دست نکش و بیش از حد هم معطل نکن.
قبل از مردن هم خودت را ببخش و هم دیگران را یعنی با خودت و دیگران صلح کن.
مرگ واگیر نیست به اندازه زندگی طبیعی ست. بخشی از معامله ایست که در آن شرکت میکنیم.