یادداشت محمدامین اکبری

        به نام او

هرسال محرم سعی دارم کتاب یا کتابهایی در باب واقعه عاشورا بخوانم، امسال «حقیقت عاشورا» نوشته محمد اسفندیاری را خواندم. از اسفندیاری  «عاشوراشناسی» را پیش از این خوانده بودم، مسائل خوبی در آن مطرح شده بود ولی از چند منظر دچار مشکل بود که مهمترینش ادعاهای گزاف مولف اثر بود که متاسفانه از خودبزرگ‌بینی ایشان نشئت می‌گرفت. با این حال «حقیقت عاشورا» را خواندم تا شاید درباره اسفندیاری تجدیدنظری حاصل شود  که نشد و به‌نظرم «عاشوراشناسی» کتاب بهتری بود.
اول که «حقیقت عاشورا» تکرارِ همان‌چیزهایی بود که در «عاشوراشناسی» آمده است، مولف در آن کتاب ادعاهایی نسبت به آثار دیگر پژوهشگران حوزه عاشوراشناسی داشت و همچنین ادعا می‌کرد که نظر من نسبت به تمام آن نظرات احساسی و از روی تعصب، علمی‌تر و جامع‌تر است. او این دعاوی را به‌شکل‌های مختلف در کتاب تکرار کرده است. حالا او در «حقیقت عاشورا» بخش عمده ای از آن تکرار‌های مکرر را مکرراً تکرار کرده تا بلکه سخنانش را به کرسی بنشاند سخنانی که برخلاف ادعاهایش تا حدود بسیار زیادی احساسی و به دور از منطق است. او تنها خود را پژوهشگر حقیقی این عرصه می‌داند. متاسفانه رد این تکبر آزارنده در جای جای کتاب مشاهده می‌شود. ضمن اینکه برخی از استدلالهای ایشان و نسبتهایی که به معصوم می‌دهد جای بحث اساسی دارد.
خلاصه «حقیقت عاشورا» سبب شد که دیگر با وسواس بیشتری کتابهایم را انتخاب کنم.