یادداشت عطیه عیاردولابی

        ناباکوف برای من عجین شده با مقاله‌ای که درباره کتاب آذر نفیسی، "خواندن لولیتا در تهران" نوشتم. به خاطر مطالبی که موقع نوشتن اون مقاله  درباره ناباکوف، سبک نوشتنش و قدرت ادبیاتش خونده بودم، باید اعتراف کنم مقهور اسمش بودم.

بعد خوندن این کتاب که اولین کتاب ناباکوف هم هست که تا این لحظه خوندم چند نکته به نظرم رسید.
اول اینکه داستان کشش جالبی داشت و ترکیبی از علت و معلول و شانس بود. شاید به‌ زمان تحریر این داستان، این‌طور روابط و صحبت از این مسائل ناموسی تابوشکنی سنگین و بزرگی بود. اما الان یه داستان تکراری و قابل پیش‌بینیه. شاید خنده دار باشه که حتی یاد سریال ترکیه‌ای عشق ممنوع هم افتادم. 

دوم، توصیف‌ها عالی بود. توصیف چهره‌ها، حالت‌ها، موقعیت‌ها و هر چیزی که به تصویرسازی ذهنی خواننده کمک می‌کنه. 

سوم، ترجمه کار قطعا  سخت بوده. این سختی بعضی جاها خودش رو نشون میداد و درک مطلب مشکل بود. بعضی جاها هم روون بود و سریع متن جلو می‌رفت.

چهارم، هر نویسنده بزرگی بعد از یه مدت میشه یه نویسنده معمولی. 

پنجم، آخرش رو دوست داشتم. انگار حق به حق‌دار رسید.