یادداشت Sheida Hanafi

        📚 آنا کارنینا | لئو تولستوی
"به‌جای ستایش زنی که خودش رو در آغوش هوس انداخت، من ترجیح می‌دم به احترام مردی بایستم که حتی بعد از خیانت، وقارش رو حفظ کرد."

در دنیایی که همه دلشون برای آنا می‌سوزه، من ایستادم کنار الکسی الکساندروویچ، مردی که تا لحظه‌ی آخر خواست خانه‌اش را نگه دارد، عشقش را حفظ کند، و حتی آبرومندانه ببخشد — و در ازاش چه گرفت؟ تحقیر، تمسخر، طرد.

آنا برای من نه قربانی جامعه بود، نه قهرمان رمانتیک. زنی بود خودخواه، کودکانه، و شاید حتی تا حدی بی‌رحم. دل برید از شوهری که دوستش داشت، پسرش رو رها کرد، و وقتی حتی ورونسکی هم براش کافی نبود، خودش رو نابود کرد.

در این میان، لوین و کیتی برای من نماینده‌ی بلوغ و ساختن بودند، اما هنوز هم الکسی با وقار و غمگینی صبورانه‌اش، کسی بود که تا آخرین صفحه بهش فکر می‌کردم.

این رمان درباره‌ی عشق نیست — درباره‌ی انتخاب‌هاست. و آنا بدترین انتخاب ممکن رو کرد.

—  با احترام به مردی که از یادها رفت اما نجیب ماند.