یادداشت امیرمحمد سالاروند

        یک جور عاطفه‌ی بزرگ در این کتاب جاری شده. احساس می‌کنم مترجم توانسته با زبان، تلخی ماجرا را به ما برساند؛ و البته زبانش بسیار ساده و سرراست و روان است. ساختن زبانی عاطفی، هیچ احتیاجی به زلم زیمبو ندارد، لازم نیست برای پیدا کردن کلماتمان راه دوری برویم.

داستان، پایان عجولانه و محتاطانه‌ای دارد. زیادی آموزشی و پندزده است. می‌شد رهاتر نوشت. کاش نویسنده هر چه به نظرش حقیقت می‌رسد را فریاد نمی‌کرد و هر چه باید در زندگی آموخت را در یک کتاب جا نمی‌داد. جز این احتیاط و عجله و پند، من مشکل دیگری نمی‌بینم؛ و اصلاً «عروس دریایی» را فاطمه داد بخوانم تا کتابی را به ته برسانم، برای همین قرار گذاشتیم که منتقدانه با داستان مواجه نشوم. از رها کردن‌ها خسته شده‌ام و آنچه باعث می‌شود همه‌ی کتاب‌ها را رها کنم این نقد دائمی است.