یادداشت محدثه مهران‌فر

        اوایل که ازدواج کرده بودم ، هر زنی (چه شاغل ، چه خانه‌دار) وقتی به من می‌رسید میپرسید " تو خونه چی کار میکنی؟ حوصله‌ت سر نمیره؟" و منِ بی تجربه در مقابل این سوال وا میرفت اولش کمی مِن و مِن میکرد بعد سعی میکرد با کلماتی که سر و ته نداشتند ثابت کند که در خانه بی کار نیست ، کار میکند ، و روی میزش هزاران پروژه و متن و مقاله تلمبار شده است....
اما حالا بعد از گذشت هفت سال از زندگی‌ام وقتی کسی این سوال را از من میپرسید لبخند میزنم و تنها میگویم " نه..." 
منِ با تجربه‌ی امروز سعی ندارد چیزی را به کسی ثابت کند ؛ سعی ندارد به کسی بگوید خانه داری خوب است یا بد است ، سعی ندارد به همه بفهماند که دستی بر قلم دارد و هزار و یک پروژه را دارد از پشت میز کوچکش جلو میبرد و هم زمان خانه را سر و سامان میدهد و دقیقا این کتاب را هم وقتی گوش داده که کارهای خانه را میکرده.

این کتاب را هم دوست داشتم ، هم دوستش نداشتم!
بعضی روایت های خیلی سطحی بود و بعضی دیگر بسیار خوب و پخته.
در تمام داستان ها یک سری المان کلیشه ای تکرار میشد که آزارم میداد (مثل بچه ، کار مدرسه ،غذا_به خصوص قورمه سبزی_ نویسنده بودن مادر ها ، جلسات کتابخوانی و....)  و اینکه احساس میکنم نگاه به زن خانه‌دار در بعضی از روایت ها واقعا در حد پختن قورمه سبزی بود!
روایت فصل هفت را خیلی دوست داشتم
مخصوصا نامه به ویرجینا وولف ، من کتاب اتاقی از آن خود را بارها خوانده ام و حس  اینکه کسی دیگر مثل من این کتاب برایش جذاب بوده را خیلی دوست داشتم.

پ.ن: دوستان بهخوانی عزیز که هر کتابی را میخوانید بلافاصله در بهخوان ثبت میکنید میشود رمز موفقیت خود را بگویید؟ من از هر ده تا کتاب یک کتاب را حوصله ام میگیرد که اینجا ثبتش کنم  و تازه همان یکی را هم با هزار سلام و صلوات برایش نظر مینویسم! چرا؟ نمیدانم... شاید چون با خودم میگویم که چه؟ مثلا همه بفهمند من چندتا کتاب خوانده‌ام و نظرم را در مورد هر کتاب دانستند آخرش چه میشود؟ آیا تعداد کتاب ها خوانده شده و نظرات نوشته شده فضلیتی دارد؟ نمیدانم... احساس میکنم دارم تنبلی ام را پشت فلسفه بافی پنهان میکنم... بگذریم امیدوارم تنبلی من را ول کند و اینجا بیشتر فعال شوم!