یادداشت حلما آقاسی

        من سفرنامه خوان نبودم. از زمانی که برای اولین بار سفرنامه نوشتم و بعد از آن نوشتن سفرنامه برایم به بخشی اجباری از سفر تبدیل شد، با اتفاقات و روایات سفر، مأنوس شدم. انگار که تا تجربه نباشد، لذت خواندنِ توصیفات دیگری از سفر را نمیتوانی بچشی. 
کاش میشد تمام کاغذهای این کتاب را برای همیشه در وجودم نگه دارم، کاش میشد هر روز بارها و بارها به سراغش می آمدم و همراه با مهزاد الیاسی راهی قونیه میشدم و مثنوی میخواندیم، به کابل میرفتیم و از صبر مردمانش متحیر میشدیم، به دماوند میرفتیم تا از زندگی بِبُریم و نور امید را پیدا کنیم، در مون پلیه باهم قدم بزنیم و از آشفتگی فرانسه بگوییم؛ کاش میشد همه چیز را رها کرد و با یک کوله رفت. سفر کرد به مقصدی نامعلوم. سفر به جایی برای رسیدن. سفر برای فهم معنای زندگی، و فهم چرایی دانستن معنای زندگی! 
این سفرنامه خاص است، چون ما شاهد گزارش هایی از سفر به شهرهایی متفاوت نیستیم. ما دربارهٔ مکان های دیدنی، هتل های کشور های متفاوت و زیبایی هایشان نمی خوانیم. جستارهای شخصی مهزاد الیاسی «سفر» را وصف میکنند و ما با انسان ها سر و کار داریم.من همراه با او از زندگی بُریدم، به دنبال امید گشتم، شاد و سرخوش شدم و اشک ریختم. بین کتاب از تسلط نویسنده بر آیات قرآن و شُعَرای متفاوت و شکسپیر و غیره لذت میبردم و دوست داشتم تمام مطالب را در ذهنم جا بدهم تا روزی، در جایی که نمی دانم، به خاطر بیاورم شان و نجات پیدا کنم. 
«و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد» مرگ را زنده میکند و از گذرا بودن همه چیز خبر میدهد.
به قدری  از خواندن کتاب لذت بردم که قرار است در تمام سفرهایی که میروم یار وفادارم بماند و یادآوری کند مقصدی برای رفتن وجود ندارد، عجله ای برای رسیدن نیست...! 
و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد، تا ابد در قلب من جای خواهد داشت و بارها و بارها میخوانمش. از جملات ذوق آورندهٔ کتاب دوباره سرِ ذوق می آیم و با قسمت های دردناکش اشک میریزم. من قرار است بارها سفر کنم، سفر کنم به مقصدی نامعلوم، برای رقم خوردن اتفاقاتی نامعلوم، که هیچ کس نمی داند مقصد بعدی سفر چیست و ممکن است روزی قطار به جایی ببردت که هرگز اسم و نشانی از آن نشنیده بودی...