یادداشت مونا نظری

        🔹نویسنده‌ی کتاب  «دبورا الیس» است، نویسنده، فعال اجتماعی و فمینیست کانادایی. مدتها به عنوان امدادگر هلال احمر در افغانستان فعالیت کرده و سه‌گانه ی  «دختران کابل» حاصل مشاهداتش در این سفر است. 

🔸 «دختران کابل» یک رمان سه جلدی است. پر کشش است، ترجمه‌ی خیلی خوبی دارد، عاری از اشاره‌های جنسی است، اما پر است از هراس و رنج و دلهره، پایان خوش و امیدوارکننده‌ای ندارد و مثل کتاب‌های  «خالد حسینی»، آمریکایی‌ها را ناجی افغانستان نشان نمی‌دهد.
 
🔹نقطه ضعف بزرگش اما به نظر من این است که خواننده را با ابعاد فرهنگی زندگی مردم افغانستان آشنا نمی‌کند، خواننده نوجوان بعد از پایان داستان نه از آداب و رسوم افغانستانی ها چیزی می‌داند، نه از باورهای ملی شان، نه از پیشینه‌ی باشکوه سرزمینشان. 
هرچه می‌خواند، از رنج و فقر و مظلومیت ملتی است که «جنگ زده» و  «اسیر» است. در نهایت به این نتیجه می‌رسد که افغانستان ملت بیچاره ای دارد که شایسته‌ی ترحم هستند، نه ملت بزرگی از سرزمینی کهن و ارزشمند که شرایط پیش آمده در شانش نیست.
اگر بخواهم دست نوجوانی که دوست دارد افغانستان را بهتر بشناسد کتابی بدهم، دختران کابل با همه ی ویژگیهای درخشانش، لااقل اولین انتخابم نیست. دوست دارم اولین مواجهه نوجوانم با سرزمینی که مردمش هم زبان، هم تبار و هم تاریخش هستند، مواجهه دقیقتر، گرم‌تر و شیرین تری باشد.

❓شما برای آشنایی نوجوان‌ها با افغانستان چه کتاب، فیلم یا محصول فرهنگی را پیشنهاد میکنید؟