یادداشت امیرحسین اشتری

        اثری در شناساندن فضای حاکم بر اشعار سپهری .
به نظرم نکات خیلی خوبی داشت حداقل برای من که وقتی اشعار نو را می‌خواندم به دلیل آنکه وزن و آهنگین بودن کلام نظم را نداشت از آن لذت و برداشت مفهومی نداشتم.
 سپهری یک عارف و طبیعت گرای به تمام معنا است طبیعت گرا از این  چشم انداز که گویی روحش  را با طبیعت  سرشته است و برای درک کلامش باید بارها و بارها خواندش تا به آن نگاه عرفانی مدنظر شاعر نزدیک شد.
یک بخشی از کتاب هم که به تطور حال درونی و دگرگونی  جهانبینی شاعر در اشعارش می‌پردازد واقعا جالب هست و‌نشان می‌دهد  که سپهری برخلاف بقیه  روشنفکران بعد از آنکه با سرشت سوگناک هستی مواجه می‌شود چه رفتاری را نمایش می‌دهد و چگونه به اصطلاح با هستی  دست آشتی می‌دهد و سعی می‌کند که از این فرصت  اندکی که دارد کمال استفاده و فیض را ببرد:
زندگی تر شدن پی در پی/ زندگی آبتنی کردن در حوضچه اکنون است.
حقیقتا در جهان پرهیاهوی امروز نیازمند بازگشت به‌ نگاه سپهری و قرار گرفتن در سپهر سپهری هستیم.