یادداشت مطهره آل‌مجتبی

ناستنکا از همون شب اول گفته بود که عاشق من نشو. ولی خب، با این حال حق این و نداشت که دل پسره رو بشکنه، بعد شاد کنه و بعد دوباره بشکنه.
یکی از دردناک‌ترین شکستن قلب همینه که دقیقا همین کار و کرد. از ناامیدی به امید و بعد به ناامیدی.  

درسته لحظاته قشنگی بود، ولی این حرف و قبول ندارم. حتی با این که تو خود کتاب خط آخر هم منظورش همین جمله بود.
می‌دونی، مثل این می‌مونه که به تو خوشمزه‌ترین طعم دنیا رو بدن بچشی و  بعد از اون دیگه حق و اجازه‌ش رو نداشته باشی که اون طعم رو دوباره امتحان کنی. مزه‌ی اون طعم تا آخر زیر زبونت می‌مونه و نمی‌تونی ازش دل بکنی. تازه اون هم اگر همه‌اش جلوی چشمات باشه و یا در نزدیکی تو باشه اون طعم رو  باز هم می‌خوای بچشیش، اما حق و اجازه این کار و نداری و این درد می‌شه رو قلبت. 
تو این لحظه آرزو می‌کنی که ای کاش اون طعم و نچشیده بودم که الان بابتش زجر بکشم.
البته این نظر منه. دیگران ممکنه نظرشون متفاوت باشه. شاید افرادی باشن که لذت یک‌بار طعم شیرین و بار زجر زیاد بعد اون رو قبول کنن. مثل پسر رمان ما.