یادداشت زینب بهرامی

        به نام او...

«خدایا! می‌خواهم غاده به من فکر کند، مثل یک شمع مسکین و کوچک که سوخت در تاریکی و مُرد و او از نورش بهره برد برای مدتی بس کوتاه. می‌خواهم او به من فکر کند، مثل یک نسیم که از آسمان روح آمد و در گوشش کلمه‌ی عشق گفت و رفت به سوی کلمه بی‌نهایت..»

من هر چه از چمران می‌خوانم سیر نمی‌شوم...
کاش می‌شد تا ابد از چمران خواند و مُرد