یادداشت فاطمه صابری فر

        روزگار غریبی است نازنین
و عشق را کنارِ تیرکِ راهوند، تازیانه می زنند
عشق؛ را در پستوی خانه نهان باید کرد… 

پ‌.ن: بعد تموم کردنش فقط این شعر شاملو بود که توی سَرم می‌جوشید.