یادداشت آگاتاهد.

        کتابی با روند جذاب، و پایان تاحدودی قابل پیش‌بینی.
سرو غمگین مثل "لرد اجور می‌میرد" نبود که پایان و انگیزه قتل جالبی داشته باشد و روند کند و بی‌جذبه. برعکس، انگیزه قتل زیاد جالب توجه نبود اما روند داستان قشنگ بود.
به عنوان شروع کتاب از آگاتا نه، ولی میتوانم به عنوان اولین‌ها که توقع‌تان آنچنان بالا نرفته پیشنهادش بدهم.
دو_سه روز بسیار سخت سرو غمگین همراه من بود و اینکه در این زمان‌ها ذهنم را از واقعیت‌ها دور می‌کرد، برایم با ارزش هست.🙃
پ.ن: شخصیت‌های این کتاب آنچنان دوست داشتنی نبودند. روی اعصاب هم نبودن، مطلقا بدون حس. البته الینور خیلی برایم قابل ستایش بود.✨️