یادداشت فاطمه معروفی

        این کتاب رو یکی از مراجعین نوجوونم بهم معرفی کرد. جوری با آب و تاب ازش حرف می‌زد که انگار دارم می‌رم یکی از بهترین کتابای زندگیمو بخونم! ولی خب راستش وقتی شروع کردم، توقعم خیلی بیشتر بود. هر صفحه‌ای که می‌خوندم، تو دلم می‌گفتم: «خب که چی؟» 😕
متنش یه عالمه تکرار داشت و نثرش طوری بود که اصلاً نتونستم باهاش ارتباط بگیرم. شاید مشکل از ترجمه بود یا سانسوری که توی نسخه فارسیش اعمال شده بود، ولی هرچی بود، اون حس عمیقی که انتظار داشتم، بهم نداد.

با این حال، نمی‌تونم از پایانش بگذرم! وقتی رسیدم به آخر داستان، واقعاً شگفت‌زده شدم. یعنی فقط به‌خاطر همین پایان غیرمنتظره و جذابش، ۲/۵ امتیاز دادم بهش. شاید برای تینجرها این سبک داستان‌گویی جذاب‌تر باشه؛ بالاخره اون هیجان و حس تعلیقش براشون سرگرم‌کننده‌ست.

در کل، به نظرم اونقدری که ازش تعریف می‌کنن، فوق‌العاده نیست، ولی اگه دنبال یه کتاب با پایان غافلگیرکننده‌ هستین یا می‌خواین هدیه‌ای برای یه نوجوون بخرین، شاید ما دروغگو بودیم انتخاب بدی نباشه.