اون کتابه بود که درویش مصطفی به علیِ فتاح داد و گفت اقرا کتابک. یادتونه؟ این، کتابِ من و آدماییه که می‌شناسم/می‌شناختم. در حدی که حاضرم کتاب رو بذارم جلوم و یکی از فیلمای مدرسه راهنماییمون رو پخش کنم و شروع کنم آدم به آدم برای تک تک فرآیندهای توی این کتاب مثال بیارم و شرح بدم کتاب رو.
خلاصه ۱۸ سال نعل به نعل همین‌طوری گذشت و می‌ریم که داشته باشیم ۵ سال آینده رو (البته متخصصان امر می‌گن که «می‌ریم که داشته باشیم» یک اشتباه ویرایشی فاحش و قبیحه شما تو یادداشت‌هاتون تکرارش نکنید).