یادداشت محدثه دلنواز

        سال ۸۹ بود، مثل همیشه قلم دستم گرفتم و سالنامه نارنجی‌رنگ سیمی را برداشتم و شروع کردم به نوشتن...
کاری که هرروز عادتم بود، از اوایل دبستان که با غلط‌های املایی، داستان کودک می‌نوشتم تا هفده‌سالگی که خواستم از و برای کسی بنویسم که او را انیس می‌دانستم و رفیق.
نوشتم، شب‌ها بیشتر... 
تمام که شد، با وجود محبت‌ها، همراهی‌ها، پیگیری‌ها و اصرارهای خانواده‌ام برای چاپ، تعلل کردم، تعللی ده‌ساله!
سال ۹۹ بود، خواندمش، بعد از ده سال. معترف بودم به فاخر نبودن و ناپختگی‌اش، که قلم نوجوانی هفده‌ساله است و کم‌تجربه؛ اما غبطه خوردم به حس‌وحالش. حس‌وحال دختری #نوجوان با کسی که او را همه‌ی زندگی‌اش می‌داند. پس نباید تغییرش می‌دادم. و ندادم.
نویسنده‌‌ی حالا جوانش، خودمنتقد است، درحالی‌که اثرش را دوست دارد.
#خدای_هفده_ساله را دوست دارم، به‌خاطر آرامشی که حین نوشتنش مزمزه کردم.