یادداشت طه

        روزها در راه از زیبا‌ترین و همچنین تلخ‌ترین دفترچه‌ خاطراتی است خوانده ام. از آن‌هایی‌ است که می‌توان با آن همدلی کرد. مسکوب به اندازه‌ای که حقش بود زندگی نکرد...
به یادِ ایوب میفتم: «[خداوند خدای] مرا فرصت نمی‌دهد که نفس بکشم بلکه مرا از تلخیها سیر میگرداند.»


پ.ن: همسر یکی از صمیمی‌ترین دوستانم درگیر سرطان شده. همین دیروز فهمیدند که سرطان داره و الان توی اتاق عمل زیر تیغ جراحی است. بیست و سه چهار سال بیشتر سن نداره...
اگر امکانش هست رفقا دعا کنند، شاید فرجی شد.