یادداشت زهرا🌿

        در دنیایی که هیچکس به فکر فردا و حسرت هایش نیست، این نمایشنامه شاید کمی موجب آن گردد که برای چند دقیقه هم که شده، خودمان را متوقف کنیم و به فردایی فکرکنیم که ما نیستیم؛ اما گوش هایمان شنونده ی قضاوت ها و نظر های به جا یا نابجای اطرافیان است...
و مایی که جز شنیدن کاری از دستمان برنمی آید!
حتی فرصت اثبات خودمان را هم نخوایم داشت...
شاید کلیشه ای باشد که بگویم: پس بهتر است اعمالمان جوری باشد که به خوبی از ما یاد کنند!
اما حقیقت این است که ما برای فردایمان، نیازمند این هستیم تا جلاد درونمان را کنترل کنیم و نترسیم.
"از چشم هایمان معلوم‌میشود..."

فضای مبهم و جذاب متن، باعث میشود تا نام نمایشنامه از یاد برود:)
ارزش خواندن داشت...