یادداشت Amin mousavi

        قلعه مالویل یه اثر سنگین و درگیرکننده‌ست که از پس فضاسازی سرد و تاریکش، داستانی درباره تنهایی، زوال و اسرار پنهان روایت می‌کنه. روبرت مرل با زبانی دقیق و شاعرانه، فضایی خلق کرده که انگار خود قلعه یه موجود زنده‌ست—پر از خاطره‌ها، رازها و سایه‌های گذشته.

این کتاب بیشتر از اینکه دنبال روایت خطی باشه، دنبال خلق حال و هواست؛ جایی که حس اضطراب و تنهایی به شکل ملموسی به خواننده منتقل می‌شه و این موضوع، قلب کتاب رو می‌سازه. شخصیت‌ها اغلب درگیر گذشته‌شون هستن، و مرل با ظرافت این درگیری‌ها رو به تصویر می‌کشه بدون اینکه زیاد به صراحت وارد توضیح و تحلیل بشه.

برای من، قلعه مالویل مثل یه سفر بود به عمق تاریکی‌های درونی و بیرونی؛ تجربه‌ای که باید با حوصله و تمرکز دنبال بشه، چون بخش اعظم لذت و تأثیرش توی جزئیات کوچک و فضای سنگین‌ش نهفته‌ست.

اما خب، همین سبک شاعرانه و کند ممکنه برای بعضی‌ها خسته‌کننده باشه و شاید به نظر بیاد که روایت کمی بیش از حد پراکنده و مبهمه—طوری که گاهی نمی‌دونی قراره کجا بریم یا به چی برسیم.