یادداشت علیِ مهدی قلب

        بسم الله

در دوران دانشگاه یکی از اساتید ما که دکترای روابط بین الملل داشت و مدتی رایزن فرهنگی سفارت ایران در کشور سنگال بود، حرف تلخ و کمی جبرآمیز درباره عدم توسعه یافتگی آفریقایی ها گفت که مبتنی بر واقعیات تاریخی این قاره نیز هست، واقعیات دردناکی که گوشه ی بسیار کوچکی از آنها در این کتاب منعکس شده است. 

حرف استاد این بود:
چون در دوران استعمار، قوی ترین و باهوش ترین افراد سیاهپوست توسط استعمارگران اروپایی به کار و بردگی گرفته شدند و خیلی هاشون کشته شدند، و بعدها افراد بدربخورشون هم با وجود تبعیض های نژادیِ همچنان پابرجا در کشورهای اروپایی ساکن شدند، نسل کنونی آنان، افرادی ضعیف از لحاظ بنیه جسمی و هوشی هستند که باید سالها تلاش کنند تا بتوانند به پیشرفت درخوری برسند! (البته مصادیقی هم در این باره که‌ در سنگال مشاهده کرده بودند بیان کردند)

درسته کمی این سخن جبرآمیزه، و بالاخره اگر اراده کنند با همت خودشان و کمک کشورهای آزاد و حامی مستضعفین می توانند اوضاع خود را دگرگون کنند، ولی این واقعیت تلخ درباره تلف شدن استعداد نسل های گذشته شان، غیرقابل انکار است. 
و همین مسئله باید به ما در شناخت ماهیت رفتار ظاهری و انسان دوستانه با باطن وحشی و خونخوارِ کشورهای اروپاییِ توسعه طلب و دنباله روان جدید شرقی آنان! کمک کند و در نوع مواجهه و روابطی که با آنها داریم، در نظر گرفته شود.