یادداشت سمیه علی اکبر پور

        قبل از هر چیز بگم کتاب رو صوتی گوش دادم و از خوانش خانوم راد خیلی راضی ام.
کتاب های زندگینامه اونم همچین زندگینامه ای به خودی خود ارزشمندن. رنجی که این چهار دختر اسیر کشیدن شنیدنش هم نفس گیره.
 ‌ولی ایده ای که دارم اینه که خانوم آباد باید فصل کودکی رو از کتاب حذف میکرد وبعد از معرفی اعضای خونوادش از زمان روزهای منتهی به انقلاب به بعد روایت زندگیشون رو شروع میکرد چون معلومه که از زمان کودکی جز خاطرات جسته و گریخته چیزی به یاد نداشتن( طبیعیه) . همون خاطرات کم رو هم میتونستن به صورت فلش بک در بخش های دیگه کتاب تعریف کنن . بخش اول کتاب به این دلیل خیلی نمیتونه خواننده رو با خودش همراه کنه و فقط باعث شده حجم کتاب بی جهت زیاد بشه.
این مسئله که این چهار دختر  و بقیه مردهای اسیر تو محدودیت هاشون با وسیله های محدودی که داشتن چه استفاده هایی میکردن رو فقط تو قصه های تخیلی شنیده بودم . انسان چه موجود سخت و غریبیه.
به نظرم یه بار باید برای سرافرازی این چهار دختر اسیر اشک بریزیم یه بار هم برای غیرتمندی مردهای ایرانی که تو اسارت در کنارشون بودن.❤️