یادداشت Mahdi homeiri

        به نام خدا
واقعا ما ادم های عجیی هستیم تا اخر کتاب منتظر یه چیزی بودم که بگه کجای زندگی رو ایوان ایلیچ اشتباه کرده یا این بیماری بخاطر فلان رفتاره،ولی دقیقا اشتباهش این بوده که زندگی نکرده بیماری هم تقدیرش بود  .
کارمندی شریف بودن ،تلاش برای به دست اوردن پول،ارتقای شغلی، و... نمیتونه  مدل کامل یک زندگی  باشه.ما باید کاری  های معنوی هم انجام بدیم محبت کنیم ،علم آموزی داشته باشیم،به بقیه کمک کنیم، تلاشی در راستای پیشرفت انسان بودن خودمون ،خانوادمون، جامعه ای که درونش هستیم.
نوع مردن هرکسی هم میتونه یه جوری باشه مهم اینکه وقتی به اخر زندگی میرسیم و مرگ رو حس میکنیم زندگیمون رو پوچ احساس میکنیم یا مثل موری (سه شنبه ها با موری) از لحظات زندگی راضی هستیم❤️
کتاب حالت های بیماری رو واقعا خوب توصیف کرده بود  نظرش درباره بعضی پزشکان هم واقعی بود🙃 .
نمیدونم چرا دوتا کتاب پشت هم درباره اینکه کیفیت زندگی مهمه ،اینکه مرگ به همه ما نزدیک،اینکه فرصت کمه پشت هم تو دستم اومد که بخونم
امیدوارم تلنگری باشه برام