یادداشت محمدمهدی حیدری

        آقا میگم که در جریان باشید؛
خیلی دارم خودمو کنترل می‌کنم
که از چارچوب نزاکت و ادب نلغزم
وگرنه که
کتاب و مولف و شاعر و ناشر و همه رو باهم
باید تحت عنایت قرار بدم
واسه خاطر این دو سه تا کتابی که این دو روز خوندم!!
شاید بگید خب تو که اولی رو  دوس نداشتی مگه مجبور بودی تا اینجا بیای؟! که خب باید بگم مجبور نبودم، اما یه چیزی درونم وود وود می‌کرد که بریم ببینیم تهش چی میشه؛ که تهشم آخر هیچی نشد!

و اما در مورد این کتاب
از اساس، اسم کتاب شعر بر این کاغذها یه خطای غیرقابل بخششه! نه شعر نوئه، نه شعر سپید و نه حتی سیاه یا قهوه‌ای! صرفاً یه سری دلنوشته‌س که زحمت کشیده شده و بینش enter زدن!
اینها به‌کنار، هیچ آرایه و صناعت ادبی خاصی هم من توش پیدا نکردم!
البته که اگه نگید اینا شعر مدرن و پست‌مدرنه و فلانه و بهمانه و این خودش یه سبک جدیده و... از این صحبتای گزاف!
از لحاظ محتوایی هم باید گفت که بنده خدا شاعر دل‌تنگی داشته اما به جز این دل تنگ، متاسفانه چیز دیگه ای نداشته تا تولید محتوا کنه!
با همه این احوالات،
بهترین توصیف را خود جناب نویسنده
از خودش در همین کتاب آورده؛
آنجا که در مطلع گهربار یکی از اشعار همین دفتر
اینچنین شروع می‌کند که:
«مردک برای خودش خیال کرده
شعر می‌نویسد،
داستان می‌نویسد
...
مردک دلش را به همین خیال‌ها خوش کرده
خودم را می‌گویم» !!

نکته آخر هم اینکه، نمی‌دونم چه رابطه‌ی عاطفی‌ای میان آ پورمحسن و «مترو» وجود داره که تقریباً در نصف شعرای کتاب حداقل یه‌بار این لفظ اومده! عجییب¡ 🚈