یادداشت وایولت

        بسم الله الرحمن الرحیم 

به عنوان شروع یک سه گانه کتاب خیلی خوبی بود‌.
بی شک جز بهترین کتاب هایی بود که خوندم در ژانر پادآرمان‌شهری و البته رده سنی YA، اما خب چیزایی هم داشت که من خوشم نیومد.

یکیش کات خوردن های مداوم در یک فصل بود که درک میکنم با توجه به اینکه کتاب داشت داستان یک سال رو روایت می‌کرد طبیعیه زیاد کات داشته باشه، اما خب من ترجیح میدم تعداد فصل های کتاب زیاد باشه تا اینکه مدام با کات روبرو بشم.

انتخاب راوی سوم شخص نشون میده که نویسنده به خوبی آگاه بوده که راوی اول شخص نمیتونه برای  تکمیل ظرفیت کتاب کافی باشه و کاملا بیانگر اینه نویسنده از اول میدونسته با خودش چند چنده.

روند کتاب به عنوان کتابی که داره یک داستان بلند مدت رو روایت میکنه خوب پرداخته شده، البته لازم به ذکره که پردازش این کتاب ها از کتاب هایی که داستان های سریع دارن، حداقل از نظر من سخت تره.

پایان بندی کتاب جوریه هم برای سه گانه بودن مناسبه و هم خودش یک پایان مستقل برای این جلده و وسط داستان کتاب تمام نمیشه.
هفت فصل آخر داشتم از هیجان می مردم...

توصیفات کتاب به نظر خودم درباره محیط کمی زیادی و درباره شخصیت ها کم بودن، مثلا توصیف چهره سیترا هیچ جا نبود و صرفا از روی کد ژنتیکش من تصورش کردم.

محتوای کتاب هم خیلی عمیقه، البته برای کسی که بخواد توجه کنه. بیشتر محتوای کتاب در دفتر خاطرات داس ها و البته پردازش شخصیت روئن نهفته بود.

محتوای کلی کتاب سه چیزه: 
ارزش مرگ و زندگی
عادی انگاری
میل انسان به فرار از پوچی

در مورد اولی که کتاب به صراحت بیان میکنه که با وجود نامیرا بودن چطور ارزش زمان از دست رفته و مردم به نسبت دوره میرایی اشتیاق کمتری دارن. چطور وقتی بیماری نیست سلامتی کم ارزش شده و حاضرن بخاطر هیجان حتی خودکشی کنن...

مورد دوم هم که در عرف های جامعه و البته تغییر تدریجی شخصیت ها نشون داده میشه که چطور ذره ذره با خشونت خو میگیرن و هرکدوم تعریف خودشون رو پیدا میکنن و با توضیحات و اعتقادات خودشون، این اعمال رو توجیه میکنن.

و مورد آخر که برمی‌گرده به شخصیت روئن....
این مورد کاملا بیانگر اینه که انسان برای اینکه احساس پوچی و بی اهمیتی نکنه گاهی حاضره به هرکاری رو بیاره...عین روئن که در ابتدا چی بود و در انتها چی شد...
پسری که می‌خواست فقط برای بیرون اومدن از بی حسی  و بی هدفی به اون مسیر ادامه بده درحالی که خودش هم اون مسیر رو به چاه تشبیه می‌کرد...

البته بنظرم کتاب اونقدری که در دیالوگ محتوا داشت، در روندش از محتوا استفاده نکرده بود(بجز درباره روئن) احتمال میدم که این موضوع مقدمه برای جلد های بعد باشه....
خشونت کتاب بسیار زیاده و برای هرکسی اونو توصیه نمیکنم.

در کل که ارزش خوندن داره و از دستش ندید.