یادداشت محمدقائم خانی

        نیمه اول کتاب، حول انقلاب ساختاری و تحول نسل انقلابی می گذرد، و نیمه دوم به موضوع جدایی.

کتاب وقایع را به خوبی ترسیم کرده. نثر شیوایی هم دارد و به خوبی ما را به دنبال خود می کشد. به همین دلیل عنوان «خاطرات فخرالسادات موسوی» بسیار برازنده کتاب است.

اما حواسمان باشد که کتاب هیچ روایتی ارائه نمی دهد. در دل نیمه اول، روایت شورش یک نسل در برابر نسل پیش و زمینه انقلاب گسترده اجتماعی به صورت پنهان می زید، اما نویسنده برای نمایش آن هیچ کاری نمی کند.
در نیمه دوم هم، روایت جدایی عاشق و معشوق را داریم و کمی اجتماعی تر، تقابل زندگی شهری را با ایدئولوژی. اما نویسنده اینجا هم قدمی به سمت «چرا»یی بر نمی دارد و به تنها به ثبت و ضبط خاطرات اکتفا می کند. 


برخلاف شعارهای متعدد کتاب درباره اسلام و قرآن، این کتاب ربطی به دین ندارد و اسلام و قرآن، تنها برای پر کردن دیالوگ های آدم ها و نامه های جبهه به کار می آیند. تنها تزیینی هستند برای رویه کتاب.
لایه زیرین کتاب، یکی جنگ دو نسل است برای اهداف گوناگون، و دیگری جنگ عشق با ایدئولوژی. خانم گلستان جعفریان هر دو را رها کرده و همه همتش را صرف ظاهر نثر و حفظ رویه شعاری دین کرده است. 

«پاییز آمد» می توانست بسیار به ایده های چپها نزدیک باشد، اگر نویسنده یکی از این دو تضاد را بر می کشید و خاطرات را حول آنها سامان می داد. اما ترجیح داده دفتر ثبت خاطرات شیکی تهیه ببیند.