یادداشت

        چند وقت پیش مصاحبه ای از استاد معروفی قبل از فوتشون دیدم گفتن که (سمفونی مردگان» تنها یک نام بر رمان نیست. من در ذهنم آدمها را سازبندی کرده ام )بعد از شنیدن این جمله دوباره شروع کردم به خوندن این کتاب  نمیدونم چرا وقتی داشتم برای بار دوم این کتاب را میخوندم  نمیدونم چرا شخصیت ایدین من را یاد  رکوئیم (موتسارت)  مینداخت    کتابی بود که بار دوم خوندش لذت بخش تر بود  و جمله ای از این کتاب که در ذهنم باقی مانده  و می مانده(برام  چه تنهایی عجیبی! پدر خیال می کرد آدم وقتی در حجره ی خودش تنها باشد، تنهاست... نمی دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد.)