یادداشت فاطمه نجفی

من اگر بودم می رفتم ده روایت از زندگی پیرمرد پیرزن های بی دندون روستایی که هیچ کس جز نوه هایشان و همسایه که برای گرفتن شیرگاو توی حیاط آن ها، به آنها رجوع می کنند، آن ها را نمی شناسند ...می رفتم قصه آنها را می نوشتم...چه روایت هایی می شد

چنین محتوایی با سبک روایت، یک اثر نوآورانه خلق کرده بود و از این نظر قابل تقدیر بود.
اما از لحاظ محتوا، تناقض موج میزد. هرکسی روایت خودش رو می‌گفت. یکی طلاق رو اولین راه‌حل میدونست و یکی آخرین راه‌حل. یکی هم کلا راه‌حل نمیدونستش.
البته قبول دارم که خواندن همین روایت های متفاوت هم جالبه، اما نه در این سطح از تناقض.
لااقل از جانب ناشر که بخوایم نگاه کنیم، نشر این اثر یه هدفی باید داشته باشه. یا مدح طلاق یا ذم طلاق یا چیزی بین این دو. اما این کتاب، هیچکدوم از این هدف‌ها رو محقق نکرد!