یادداشت ضحی مختارزاده

        اصلا باورم نمیشه که به یک کتاب از نویسنده محبوبم جناب آقای امیرخانی دارم امتیاز  به این کمی می دهم. حقیقت این است که از خواندن کتاب هیچ لذتی نبردم، چیز خاصی نیاموختم و بدتر از همه اصلا نمی دانم دلیل آن داستانک مشمئزکننده وسط کتاب چی بود؟ چه ربطی به جریان داستان داشت؟ 
این کتاب را سال ۹۹ خوانده ام و خدا را شکر خیلی از قسمت هایش را فراموش کرده ام، به ویژه تا حدودی آن داستانک فجیع را. 

 چه طور ممکن است یک نویسنده عالی که با نوشته هایش کلی خاطره خوب دارم، با نوشتن این کتاب این قدر ناراحتم کرده باشد که از خواندن هرچیز دیگری از او واهمه داشته باشم؟!!

فقط می توانم بگویم خدا آخر و عاقبت همه مان را به خیر کند.....

یاد آقای امیرخانی به خاطر «من او»، «از به»، «داستان سیستان» و «جانستان کابلستان» همیشه در قلبم خواهد بود، اما جایگاهی که زمانی در قلبم متعلق به ایشان بود، الان به نیما اکبرخانی تعلق دارد!