یادداشت عطیه عیاردولابی

        حوصله‌سربر بود. نمی‌دونم دنبال چی بودم ولی روایت چیز جدیدی نداشت. ارزش تاریخی هم نداره که بگیم از اون جهت خوندنش می‌ارزه. متاسفم برای همه دخترها و پسرهایی که عروسک جنسی اون مردک بودن.
اما کلا این دست کتابهای خاطرات قربانی‌های یه دیکتاتور رو نمی‌پسندم. چون می‌دونم حتی اگه واو به واو این خاطرات درست باشه، دلیل انتشار گسترده‌اش تو سطح جهان آشنایی ما با شرایط سخت اون قربانی‌ها و مردمشون نیست. بلکه می‌خوان بگن مردم دنیا ببینین ما (غربیا) شماها رو از دست کی نجات دادیم؟ پس ما خوبیم و لایق زعامت شما.
کی بشه خاطرات واقعی قربانی‌های این لایقین زعامت (!) بدون سانسور و طرد منتشر بشه...