یادداشت

        خوندن این کتاب یک ماه برای من طول کشید و هر بار با فواصل طولانی می‌رفتم سراغ خوندنش، چون به‌قدری کتاب پر از زیاده‌گویی‌های خسته‌کننده و کش‌دادن‌های بیخودی بود که بعد خوندن نیمه‌ی اولش کلا رهاش کردم تا چند وقت. ایده‌ی اصلی داستان واقعا جذاب و پر از پتانسیل بود اما می‌تونست خیلی بهتر و پرکشش‌تر باشه اگر توی ۱۵۰ صفحه (نصف تعداد صفحات فعلی کتاب) تموم می‌شد.
اواخر کتاب هم اصلا برام جالب نبود. یکی به این دلیل که داشتن افسردگی رو محدود کرد فقط به داشتن حسرت! اصلا برام قابل درک نبود. و دلیل بعدی هم اینکه صفحات آخر واقعا دیگه همه‌چیز خیلی شعاری بود. به نظرم اگر سعی می‌کرد همه‌چیز رو در همون قالب داستان پیش ببره و سعی نکنه با اون حجم از شعار برداشت خودش رو به خواننده القا کنه، شاید بهتر می‌شد.
در کل برای من خیلی خیلی کتاب معمولی‌ای بود (که باز هم اگر شعاری پیش نمی‌برد همه‌چیز رو، می‌تونست برام تاثیرگذار هم باشه). تا آخرش هم که خوندم باز دلیل این حجم از وایرال شدنش رو نفهمیدم.