یادداشت طه

        فرار از فلسفه را چند سال پیش مطالعه‌ کردم، به تازگی ویراست جدیدش نیز به بازار آمده است، که مطالب بیشتری نسبت به ویراست نخست دارد.
زندگی‌نامه‌های خودنوشت به نظرم بسیار خواندنی هستند، نه صرفا به این خاطر که روایتی پرجزئیات از زندگی شخص ارائه می‌‌کنند، بلکه بدین خاطر که حسِ هم‌ذات‌پنداری را بیشتر برمی‌انگیزانند. زندگی نامه‌هایی را که دیگران می‌نوسند معمولاً آنقدر گرفتار اغراق و حذفِ ناکامی‌ها است که انسانی میان‌مایه مانند من از پیشرفت ناامید می‌شود، گویی که بزرگان همه از آب و خاکی دیگر بوده اند و جز در ناکجاآباد به دست نمی‌آیند!
اما در زندگینامه‌های خود نوشت شخص معمولاً از ناکامی‌ها و نقاط خاکستری زندگی‌اش نیز سخن می‌گوید...


این روزها به طرز غریبی پکر و بی‌حوصله‌ام، بیشتر بهانه‌‌ای بود که با دوستان عزیزم صحبتی کنم‌. ‌