یادداشت

        نشت نشا اولین‌ جستار امیرخانی در قالب کتاب بوده. مطالبش پیش از اون در روزنامه‌ها منتشر شده بوده و بعد به صورت یه کتاب دراومده. 

امیرخانیِ نشت‌نشا، ارمیا و بیوتن رو نوشته بوده و به عنوان نویسنده معروف بوده. حالا اینجا جستارنویسه. نگاه انتقادی و موشکافانه‌اش سر جاشه. اما در مقایسه با نفحات نفت قلم جستاری‌اش هنوز قوت لازم رو نداره.
سر این جستار امیرخانی تجربه دانشگاه شریف رو داشته و سفر آمریکا. هنوز جهانش به گستردگی نفحات نفت نیست. هنوز بحث انسان ایرانی و آمریکایی و چینی و هندی و الخ رو شروع نکرده. شاید هنوز خودش هم به این نتیجه نرسیده. برای همین متن تحلیل‌های عمیقی نداره.
اما در هر حال، حرف‌ها و ایرادها و دغدغه‌ها درسته.
بعد از بیست سال از زمان چاپ اول این کتاب، هنوز این مشکلات برجاست متاسفانه. 
علم بومی نداریم. و هر کسی داد سخن از علم بومی برآورد، به نوعی ساکتش کردن؛ یا حداقل با تمسخر بی‌اهمیت جلوه‌اش دادن.
خاطرم هست دهه هشتاد رهبری در سخنرانی‌های عدیده‌ای از بومی سازی علوم انسانی گفت. سال ۸۹ در مجلس ختمی بودم و با مهندسی شاغل در سازمان انرژی اتمی صحبت می‌کردم. وقتی درباره رشته‌ام و کاربردش صحبت می‌کردم، با طعنه گفت شما هم یه بومی‌سازی علوم انسانی معتقدین؟
جناب مهندس مورد احترام همه فامیل بود و به اهل مطالعه بودن، معروف. اهل مطالعه‌مون که این باشه بدا به حال بی‌مطالعه‌هامون و بدتر از اون اهل مطالعه‌های حیطه علوم انسانی که حال ندارن علم و حکمت ایرانی رو احیا کنن و به همون‌ کتاب‌های ترجمه‌ای بسنده می‌کنن.