یادداشت سید محمد بهروزنژاد

        «بسم‌الله»
به‌ بهانه‌ی گذار از امتحان آیین‌نامه:

۱) زبان کتاب مانند بسیاری از کتاب‌های درسی پر از ایراد است به طوری که فهم متن را مشکل می‌کند. از نظر ویراستاری هم اوضاع کتاب تعریفی ندارد و اشکالات ویرایشی بسیاری دارد.
سؤال این است: کتاب آیین‌نامه که یک متن رسمی و حاکمیتی است چرا نباید از طرف فرهنگستان نظارتی بر آن باشد؟
چرا بنیاد تعاون فراجا باید کتاب را بنویسد و فرهنگستان هم هیچ نگاهی به آن نیندازد؟ مگر هر دو مال یک حاکمیت نیستند؟

۲) نکته بعدی که البته شاید بیش از آنکه عیب باشد محل تأمل و دقت است، این است که محتوای کتاب کاملاً یک متن حقوقی است و ویژگی‌های متون حقوقی را دارد. اصطلاحات خاصی را جعل می‌کند و یک مطلب را با تأکید و چندین قید احترازی توضیح می‌دهد و در نهایت از کوچک‌ترین نکته تا بزرگ‌ترین مسأله را در بر می‌گیرد.
چنین برخوردی برای من که با متن حقوقی مواجه نشده بودم جالب بود.  در واقع همان‌طور که باید باشد قانون چیز‌های به ظاهر بدیهی را هم شرح می‌دهد چرا که بدیهی برای من شاید برای دیگری بدیهی نباشد.

۳) این کتاب هم تمام شد و نکات مثبت و منفی در کنار هم داشت.
به نظر من که کمی رانندگی کردم تسلط به تمام آیین‌نامه امری نزدیک به محال است و رانندگی کردن به شیوه‌‌ای که بیان شده خود محال!
به هر حال حتماً یک‌بار خوندن و برخی بخش‌هایش را مرور کردن ضرری ندارد اما کاش از متن و زبان و ساختاری بهتر بهره می‌بُرد.