اورلیانو نه تنها برادر بزرگترش را درک میکرد بلکه برای ماجرای دلباختگی کنجکاو بود ، یکبار از برادرش پرسید که چه حسی به عشق دارد ، برادر پاسخ داد : مثل زلزله است.

هیچ قدرتی بر روی زمین نمیتواند آنچه را که تو تجربه کرده ای از تو بگیرد ، نه تنها تجربیات ما بلکه همه کارهایی که انجام داده ایم ،همه ی افکار بزرگی که داشته ایم ،همه ی رنج هایی که کشیده ایم ،اینها چیزهایی است که از دست نرفته ،گرچه گذشته است .ما آنها را خلق کردیم ،بودن یک نوع وجود است و شاید مطمئن ترین وجود باشد .

تنها یک چیز است که از آن وحشت دارم : به اندازه ی رنج هایی که می کشم ،ارزش نیابم.

دیدگاه ماده گرایانه مشکل اساسی دیگری هم دارد ، اگر همه چیز این جهان از جمله مغز ما جزو شبکه ای از ذرات مادی باشد که با زنجیره ای علی تعیین میشود ،دیگر جایی برای آزادی ،خود انگیختگی و کارهای حسی و شهودی نمی ماند ، و انگار همه چیز از پیش تعیین شده . بنظرم نمی توان مدعی شد که تجربه ی شخصی ما از آزادی صرفا نتیجه گیری تصادفی است ،چرا که ما آزادی مان را دقیقا به صورت سبک و سنگین کردن گزینه های مختلف تجربه میکنیم و تصمیم میگیریم ،دیگرانی هم هستند که در این تصمیم های شما دخیلند و آنها هم مجموعه ارزش ها و تاثیر پذیری های خودشان را دارند . مارتین هایدگر میگوید : بر هریک از انتخاب های ما عوامل متعدد زمینه ای تاثیر میگذارد و آنچه وضعیت را پیچیده تر میکند این است که این عوامل خودشان هم دائما در حال تغییرند. بنظرم در این وضعیت آزادی یعنی فهمیدن اینکه هرگز نمی توانیم به یقین برسیم ،یعنی دریافتن و پذیرفتن مسئولیت انتخابی که همه ی جوانب آن قابل سنجش نیست .

حرف ماده گرایان افراطی که ذهن را با کار مغز یکی می دانند ،با اینکه بطور گسترده ای مطرح شده ،همان معنی را می دهد که بگوییم یک تابلوی نقاشی ون گوگ چیزی به جز میلیون ها میلیون ذره کوچک رنگی نیست . در سطح ذرات رنگ در واقع اصلا تابلوی ون گوگی وجود ندارد ،به همین منوال هر تبیینی درباره ی آگاهی انسانی و آگاهی از خود هم فقط در صورتی معنادار است که در سطحی فراتر از سلول های عصبی انسان بررسی شود .