یادداشت فرشته سجادی فر

        بسم الله الرحمن الرحیم

همون بچگیها که موقع صحرا گردی بابا ولمون نمی کرد مطمئن شدم این مرد هیچ وقت ما رو ول نمیکنه، اصلا چون این رو می دونستم دست داداشم رو می گرفتم و کوه به کوه پرسه می زدیم. بابا همیشه بود، همیشه منتظر ما یا دنبال ما.
این کتاب برای من به شدت شیرین بود، به قدری شیرین که یک جاهای می بستمش می رفتم یه دوری می زدم یا برای هم‌خوابگاهیام تعریفش می کردم و می دونم اون لحظه از چشمام ستاره بیرون می ریخت.
جای که من زندگی میکنم خیلی مرسوم نیست مردها از احساسات یا دردهاشون چیزی بگن، حتی میتونم بگم پذیرفته نیست پس وقتی اولین داستان کتاب رو می خونم بیشتر از همیشه خوشحال میشم. نویسنده یه پسر جنوبیه که حین جنگ جا به جا میشه و اون نگاه مردانه و زمخت به زندگی رو خیلی خوب به تصویر کشید. روایتهای بعدی ملایم تر بودن و نانازی تر. از ترسها گفته شد و کابوسهای که فرزند به زندگی‌شون اضافه کرد. 
نمیدونم موافقید یا نه، ولی ما زنا انگار از اول بلدیم چطور مادری کنیم( اگرم نظری غیر از این دارید خب درسته) ولی برای مردا خیلی اینطور نیست. اشاره به شبکه گسترده‌ی از دوستان که خانمها دارن و عدم تمایل مردها به صحبت درباره‎‌ی احساساتشون یکی از اون کلیشه های مسخره این روزا رو می شکنه که:
_ نه زن و مرد که فرقی باهم ندارن!
من به این کتاب پنج نمره کامل رو میدم، بسیار از نشر اطراف ممنونم و درخواست یه جلد دیگه تحت عنوان فرزندی که من بودم رو دارم( نوبتی هم باشه نوبت بچه‌هاست که درباره‌ی والدینشون صحبت کنن)
کتاب رو به چه کسانی توصیه میکنم:
به همه. به مردهای که ریلزهای بچگونه برای دوستاشون می فرستن و از ذوق خفه میشن و فکر میکنن فقط خودشون از اون بعدشون خبر دارن.
به خانمهای که حس میکنن دنیای مردونه خیلی هم پیچیدگی و ظرافت نداره.
به بچه های که بالغ شدن و با پدرهاشون به مشکل خوردن و فکر میکنن اونطور که باید زحمت نکشیدن تا شرایط بهتر بشه.
و دیگه همین.
ممنون که خوندید.