یادداشت محمد

        «کارپه دیم»، یعنی، دم را غنیمت بشمار؛ معلم زبانی به اسم آقای کیتینگ که تازه وارد مدرسه ای شده میخواد دید تازه ای به بچه های مدرسه ای بده که بشدت با دانش آموزانش سختگیره، میخواد به اون ها یاد بده که همه چیز پزشک یا مهندس شدن یا هر چیز دیگه ایی که نظام مدرسه یا خانواده بهمون دیکته می‌کنه نیست، میخواد یاد بده که دنیا می‌تونه به بزرگی آرزو هاشون باشه، آرزوی بازیگر شدن نقاش شدن یا هر چیز دیگه، میخواد بگه همیشه به اطرافشون دید تازه ای داشته باشن، برای همین خودش یهو بی مقدمه به عنوان معلم کلاس میپره روی میز معلم تا از بالا به بچه ها نگاه کنه و بچه ها رو هم وادار می‌کنه تا یکی یکی به اون بالا برن و از اونجا به کلاس نگاه کنن!
به صورت کلی نویسنده چیز جدید برای عنوان نداره و همین موضوع که بالاتر گفتم رو تقریبا هممون متوجهش هستیم یا حداقل بهش فکر کردیم، ولی با این حال با خوندن یه کتاب این چنینی میتونید با دقت بیشتری به این موضوع فکر کنید و حتی این موضوع رو جدی تر بگیرید.
دست آخر هم نویسنده به یسری مشکلات اجتماعی بین انسان ها تلنگر میزنه؛ به اینکه همیشه توی هر مشکلی که پیش میاد ما آدم ها فقط دنبال مقصر کردن دیگرانیم و حتی ثااانیه ای به این فکر نمی‌کنیم که شاید مشکل از ماست، و زمانی این موضوع بدتر میشه که سالهاست با اون مشکلی که داریم زندگی و کار کردیم.