یادداشت فرشته سجادی فر

        بسم الله الرحمن الرحیم

خب من امسالم رو با این کتاب شروع کردم و چه مبارک شروعی بود.
حین مطالعه این کتاب شادی وصف نشدنی زیر پوستم می دوید و باعث میشد هیجان زده بشم، چرا که فابیو مورابیتو از زاویه ای نگاه کرده و نوشته بود که اغلب من درگیرش بودم. وقتی سر رشته ای از نوشتن داشته باشید دیگه خیلی چیزها به چشم شما مثل سابق نخواهند بود. معانی متفاوت و بدیعی برای اتفاقات یا حوادث پیدا می کنید و نقطه عطف های زندگی تون غیرقابل باور ترین چیز ها رو شامل میشن.

اول برام تعجب آور بود که چرا هر جستار از دو صفحه فراتر نمی رفت تا اینکه متوجه شدم فابیو سالها خودش رو مجبور کرده کوتاه و صریح بنویسه و نتیجه اش شده بود کتابی که در حال خوندنش بودم. همین کوتاهی و سادگی مطالب باعث شد اصلا خسته نشم و بلعکس بیشتر کنجکاو بشم که ببینم جستار بعدی راجع به چیه.
فابیو یه ملحده. خب این حرفیه که از زبان خودش جاری شده اما من زیاد باهاش موافق نیستم در این زمینه.
در یکی از جستارها در حال توضیح دادن پیوند بین سرخ رگ و سیاه رگ بود و من اونجا لحظه ای مکث کردم. یه مکث عمیق و معنا دار، حتی اون بخش رو برای یکی از نزدیکانم خوندم و گفتم:
_ تا الان به این دقت به خلقت دقت نکرده بودم.
برام جالب بود چطور به ملحد انقدر دقیق به چنین چیز شگفت اوری نگاه کرده و خب نتیجه گرفتم حتی از ملحد جماعتم میشه درس گرفت.
چیز دیگه ای که دوست داشتم نگاه نقادانه فابیو به کسانی بود که به زبان مادری خودشون خیانت میکنن تا توجه دیگران رو جلب کنن.

آیا این کتاب رو توصیه میکنم؟
البته که توصیه میکنم. الخصوص اگر شما به زبانی غیر از زبان مادری تون مسلط هستید خوندنش خالی از لطف نیست.