بریده‌های کتاب زینب جابری

درد این‌جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

"حتی عاشق ترین والدها و نزدیکان با لبخند روی چهره‌شان مرتکب قتل می شوند. آن‌ها مارا مجبور می کنند خودمان را داغان کنیم و کسی را که هستیم نابود کنیم. مگر قتلی از این واضح‌تر و آشکار‌تر هم داریم؟"

شب شراب نیرزد به بامداد خمار

بهار. ای لعنت بر این بهار که من هنوز عاشقش هستم.

حقیقت دارد که آدم‌ها برای کسانی که دوست دارند،‌به آب و آتش می زنند.

بار هرچه سنگین‌تر باشد،‌زندگی ما به زمین نزدیک‌تر،واقعی‌تر و حقیقی‌تر است.