بریده‌های کتاب سیده زینب حیدری

خیلی از مردم از داشتن این موهبت محروم هستند: این که بدانند چه زمانی دهان شان را ببندند. مردم عاشق حرف زدن هستند و من هرگز انسان حرافی نبوده ام. در درونم بسیار با خود حرف می زنم ،اما معمولاً کلمات به لب هایم نمی رسند.

مادر اد روزی به او گفته بود دوست واقعی مثل کتابی است که هر وقت زمینش بگذاری، می توانی بعد از یک هفته یا حتی دو سال، دوباره دست بگیری و ادامه اش را بخوانی...

ما هر دو خموش بودیم و هر یک در انتظار سخن گفتن دیگری. ولی گفتمان تنها طریق ادراک میان دو جان نیست؛این هجا و آوا کز میان لب ها و زبان برون آید،تنها راه نزدیک کردن دل ها به یکدگر نیست. چیزی والاتر و ناب تر هم هست،ز آنچه از دهان برون ریزد. سکوت،جان های ما را جانی دگر بخشد.سکوت با قلب هایمان به نجوا و ترنم می نشیند و آن ها را به یکدگر قریب.

گاهی وقتی مردم به شدت تلاش می کنند تا تبدیل به چیزی فراتر از ماهیت خودشان شوند، در نهایت تبدیل به چیزی کمتر از نسخهٔ اولیهٔ خودشان می شوند.

من زنده ام که فراموش نکنیم جنگ تحمیلی هشت ساله، جنگ دنیا با ایران بود و دفاع ما یک دفاع یک تنه بود. میگ و میراژهایی که بمب بر سر ما می ریختند هدیه ی شوروی و فرانسه بودند و مواد اولیه ی بمب های شیمیایی گاز خردل و سیانور، تحفه ی آلمان به رژیم بعث عراق بود. هواپیماهای خبرچین آواکس و ناوهایی که نفت کش های عربستان و کویت را اسکورت می کردند، همه چشم روشنی آمریکا به صدام بود.

کارن فکر می کند عشق چیزی نیست جز یک فریب و توهم با شکوه. ما عاشق یک ایده آل میشویم نه یک واقعیت. تام عاشق کارن نیست، عاشق کسی است که فکر میکند کارن است ؛عاشق آن بخش از کارن است که میشناسد.