بریده‌های کتاب زهرا تقی خانی

«از کجا می‌فهمید کِی یه داستان به آخرش رسیده؟» «قهرمانم به نقطه‌ای میرسه که دیگه می‌تونم بگم قبل از من زندگی می‌کرده، بعد از من هم به زندگیش ادامه میده.»

«همیشه برام سواله که ماکارونی مال چینه یا ایتالیا؟» که می‌داند، مال هر دو گوشه‌ی دنیا، تاریخ را هرکسی باب میل خودش می‌نویسد.

«زیاد کتاب می‌خونید؟» «بله، قبلِ دانشگاه بیش‌تر. قبلاً با قلبم می‌خوندم، الان با مغزم.»

خوشحالی فقط مال بچه‌هاست و حیوانات، هیچ کارکرد زیست شناختی ندارد. انسان‌های شاد چیزی خلق نمی‌کنند. دنیای آن‌ها دنیایی است خالی از هنر، موسیقی و آسمانخراش. دنیایی تهی از کشف و ابداع. تمام رهبران و پیشگامان، تمام قهرمانان، همه ذهنی گرفتار داشته‌اند. مردمِ شادمان خود را درگیر چیزی نمی‌کنند، زندگی‌شان را وقف درمان بیماری‌ها یا پرواز دادن هواپیماها نمی‌کنند. آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند. آن‌ها فقط و فقط مصرف‌کننده‌اند.

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.