بریده‌های کتاب خانم طلبه؛

ز هرچه غیر یار، استغفرالله ز بودِ مستعار، استغفرالله دمی کان بگذرد بی یاد رویش از آن دم بی شمار، استغفرالله

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست در ره گذر کیست که این دام بلا نیست!

جناب شیخ گفته بود : به هنگام دفن جوانی، دیدم که حضرت موسی بن جعفر ع آغوش خود را بر این جوان گشود. پرسیدم: این جوان آخرین حرفش چه بود؟ گفتند این شعر : منتظران را به لب آمد نفس ای شه خوبان! تو به فریاد رس

لباس جناب شیخ بسیار ساده و در عین حال تمیز بود.نوع پوشش او نیمه روحانی بود. چیزی شبیه لباده روحانیون بر تن می‌کرد و عرق چین بر سر می‌گذاشت عبا بر دوش می‌انداخت. نکته قابل توجه اینکه او حتی در لباس پوشیدن هم قصد قربت داشت. تنها یک بار که برای خوشایند دیگران ابا بر دوش انداخت، در عالم معنا او را مورد عتاب قرار دادند. جناب شیخ، خود، این داستان را چنین تعریف کرد: نفس، اعجوبه است. شبی دیدم که حجاب دارم و طبق معمول همیشه نمی‌توانم حضور پیدا کنم. ریشه یابی کردم و با تقاضای عاجزانه، متوجه شدم عصر روز گذشته که یکی از اشراف تهران به دیدنم آمده بود، گفت :دوست دارم نماز مغرب و عشا را با شما به جماعت بخوانم. و من هنگام نماز برای خوشایند او عبای خود را به دوش انداختم.