بریده‌های کتاب Zahra Sarmadi

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام، فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا

جز خدا کو با تمام آفرینش همره است هر دلی را دلبری بایست و دلداری جدا یاری از یاران جدا کردم حریفی دید و گفت: کردی از ماران خود، خوش‌خال و خط ماری جدا

من بدین نکته رسیدم که بهشت موعود هست در حسن تو مشغول تماشا گشتن نقش من عاشقی و در خط و خال رخ توست همه چون زلف تو آشفتن و شیدا گشتن

در دل و دیده به دنبال تو گردم شب‌و‌روز تا به سر خواهدم این گنبد مینا گشتن دل به دریا زده ام بر لب دریای غمت قطره‌ای خواهم از آن خوردن و دریا گشتن

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین آبروداری کن ای زاهد! مسلمانی بس است خلق دل‌سنگ‌اند و من آیینه با خود می‌برم بشکنیدم دوستان! دشنام پنهانی بس است

هیچ کس نیست به جز آینه صادق با من نیست در آینه آن عاشق سابق با من سهم پیمانه دیوانه و فرزانه یکی‌ست بگذر از مسئله عاقل و عاشق با من

با اینکه ننوشیدم از آن چشم شرابی مهمان کن از آن گونه مرا بوسه نابی ای ترس! تو را شکر، با این همه تردید یک بار نیاویختم از سقف طنابی

زمین از دلبران خالی‌ست یا من چشم‌ و دل سیرم؟ که می‌گردم ولی زلف پریشانی نمی‌بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ نمی‌بینم که من میمیرم از این درد و درمانی نمی‌بینم

تکلیف یعنی حس کردن عظمت، عشق و احترام به زیبایی، نه قبول همه قرارداد های اجتماعی و تن دادن به خیانت هایی که تحمیل می‌کنند.

از عمر گران کاست و جز رنج نیفزود این منطق دنیاست، زیان فلسفه اوست بر سردرد بازارچه عمر نوشته‌ست اینجا خبری نیست، اگر هست هیاهوست

ای نی چه کشیدی مگر از خلق که هر دم ما آه کشیدیم، تو فریاد کشیدی گیرم که به دریا نرسیدی چه غم ای رود خوش باش که یک چند در این راه دویدی

کسی باور نخواهد کرد اعجاز تو را ای عشق برای خودپرستان تا به کی پیغمبر آوردن تو خضر واقف از غیبی و من موسای بی صبرم چه دشوار است از کار تو ای دل سر درآوردن

تمنای وفاداری مرا هرگز نبود از تو ولی ای بی‌وفا از بی‌وفا هم‌انتظاری بود چو در قلب تو می تازند بعد از من رقیبانم به یادآور که در صحرای آغوشت مزاری هست

ای کاش شب مرگ در آغوش تو باشم زهری که بنوشم ز لب سرخ تو داروست یک‌بار دیگر بار سفر بستی و رفتی تا یاد بگیرم که سفر خوی پرستوست

ز مستی فاش می‌گویم تو را بوسیده‌ام، اما کسی باور ندارد حرف مستی لاابالی را من آن خاکم که روزی بستر رودی خروشان بود کنار چشمه بشکن بغض این ظرف سفالی را

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند آب طلب نکرده همیشه مراد نیست گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست حال وقتی به لب پنجره می‌آیی نیست خواستم با غم عشقش بنویسم شعری گفت: هر خواستی عین توانایی نیست

تو قرص ماهی و من برکه‌ای که می‌خشکد خود این خلاصه غم‌های روزگار من است بگیر دست مرا تا ز خاک برخیزم اگرچه سوخته‌ام، نوبت بهار من است

چون قصه آن صخره که از صحبت دریا جز سیلی امواج نبرده‌ست نصیبی آیینه تاریخ تو را درد شکسته‌ست اما تو نه تاریخ شناسی نه طبیبی!

از زلیخای درونت بگریز ای یوسف شرم این پیرهن پاره فروریختی‌ست هنر آن است که عکس تو بیفتد در ماه ماه در آب که همواره فروریختی‌ست