بریده‌های کتاب Zizi

نه هر چیزی که سبب می‌شود احساس بهتری کنیم خوب است، و نه هر چیزی که ما را می‌آزارد بد است.

نیچه به شدت مبارزه کرد تا خوشبخت شود؛ ولی هرگاه شکست خورد، مخالف چیزی نشد که زمانی به آن مشتاق بود. او به چیزی متعهد ماند که به نظرش مهمترین ویژگی انسان شریف بود: اینکه کسی باشد که «هرگز انکار نمی‌کند».

ما نباید از سختی‌های خود احساس شرمندگی کنیم؛ بلکه باید از این امر شرمنده شویم که نتوانسته‌ایم چیزهای زیبایی از آنها برویانیم.

در فاصله میان شکست اولیه و موفقیت‌های بعدی، در شکاف میان کسی که می‌خواهیم باشیم و کسی که در حال حاضر هستیم، حتماً درد، اضطراب، حسد و تحقیر وجود دارد. ما رنج می‌کشیم زیرا نمی‌توانیم مولفه‌های رضایت خاطر را به طور خودجوش کسب کنیم.

نیچه: لذت و رنج چنان به هم وابسته‌اند که اگر کسی قصد حداکثر بهره‌مندی از لذت را داشته باشد ناگزیر است بیشترین مقدار ممکن از رنج را بچشد...

بینش اولیه نیچه که تغییر کرد: می‌دانیم که زندگی سرشار از درد و رنج است. هرچه بیشتر بکوشیم از آن لذت ببریم بیشتر اسیر و برده‌اش می‌شویم، و بنابراین باید از خوشی‌های زندگی چشم پوشی کنیم و راه پرهیز در پیش گیریم.

شوپنهاور: فقط یک اشتباه مادرزادی وجود دارد، و آن این است که می‌پنداریم زندگی می‌کنیم تا خوشبخت باشیم.. تا زمانی که بر این اشتباه مادرزادی پافشاری کنیم جهان پر از تناقض به نظرمان می‌رسد؛ زیرا در هر قدمی در مسائل کوچک و بزرگ، مجبوریم این امر را تجربه کنیم که جهان و زندگی قطعاً به منظور حفظ زندگی سرشار از خوشبختی آرایش نیافته‌اند... به همین دلیل سیمای تقریباً همه افراد سالخورده حاکی از احساسی است که ناامیدی خوانده می‌شود.

شوپنهاور: اگر زندگی و هستی شادی آفرین بود، در آن صورت همه با بی‌میلی به حالت ناهشیار خواب نزدیک می‌شدند و با شادی، دوباره از خواب بر می‌خاستند. ولی درست عکس این امر مصداق دارد، زیرا همه با اشتیاق زیاد به خواب می‌روند و با بی‌میلی دوباره از خواب برمی‌خیزند.

شوپنهاور: حقیقت... این بود که امکان نداشته این جهان کار موجودی رحیم بوده باشد، بلکه کار شیطانی بوده که موجودات را آفریده تا از مشاهده رنج‌های آنها لذت ببرد.

مونتنی: فقط آن چیزی ارزش یادگیری دارد که سبب شود احساس بهتری پیدا کنیم

آنکس که سر فروافکنده دارد و چشم فروبسته از نگریستن در روشنی ناتوان است.

کتاب فروش‌ها ارزشمندترین مقصد افراد تنها هستند. گواه این امر تعداد کتاب‌هایی است که علت نگارش آنها این بوده که نویسندگانشان کسی را برای حرف زدن پیدا نکرده‌اند.

مونتنی: اینکه بفهمیم حرف احمقانه‌ای زده‌ایم یا کار احمقانه‌ای کرده‌ایم چیزی نیست، ما باید درس بسنده‌تر و مبهم‌تری را بیاموزیم: اینکه جز ابلهی نیستیم.

به نظر سنکا، حکمت یعنی تشخیص صحیح اینکه کجا آزادیم تا واقعیت را مطابق خواسته‌های خود شکل دهیم و کجا باید امر تغییر ناپذیر را با آرامش بپذیریم.