بریده‌ کتاب‌های آرش محبوب زاده

نگاهبان با لحنی شوم گفت: 《مرگ دیر یا زود به سراغ هر کسی می‌آید. مگر اینکه به خدمت اهریمن درآمده باشد، و فقط یک احمق برای زنده ماندن چنین بهایی می‌پردازد.》

اکثر اوقات هیولاهایی که به ذهن‌مان هجوم می‌آورند، چیزی نیستند جز فرزند عجیب‌الخلقه و کاملاً بیگانه‌ی خیال‌های هراس‌آور خود ما.

الینگتون از جا بلند شد. هر دو بی‌نقاب ایستاده بودیم روبه‌روی هم و به همدیگر فکر می‌کردیم. زمین در حال چرخش است، این را مدت‌ها قبل یاد گرفته بودم؛ همان‌طور که همه یاد می‌گیرند. زمین به دور یک محور می‌چرخد. محور به معنی خطی است که وسط چیزی قرار دارد. این خط واقعی نیست. محور زمین تخیلی است. خطی است که آن را در ذهن خودتان می‌سازید و معنایش هیچ‌وقت برای من، به اندازه‌ی لحظه‌ای که ایستاده بودم توی آن کوپه، روشن نشده بود. الینگتون فینت در ذهنم مثل محوری بود که صاف از وسط زندگی‌ام می‌گذشت. او تعلیمات دوران کودکی و باقی عمرم را از هم جدا می‌کرد؛ یک محور که در آن لحظه و پس از آن، در لحظات زیاد دیگری، جهان من به دورش می‌چرخید.

از آشنایی‌ام با الینگتون فینت زمان زیادی نمی‌گذشت و نمی‌شد گفت که با هم دوستیم. هردو به خاطر پیغام‌های مرموزی سر از لکه‌ی‌دریاکنار درآورده بودیم. هردو یک مجسمه را دزدیده بودیم و هردو به دنبال یک تبهکار می‌گشتیم. حالا هم معمای کلئو نایت ما را دوباره سر راه هم گذاشته بود. ولی نه دیو وزوزو، همان مجسمه‌ی افسانه‌ای لکه‌ی‌دریاکنار، نه هنگفایر که پدر الینگتون را زندانی کرده بود و نه حتی گم‌شدن شیمیدانی برجسته، هیچ‌کدام نمی‌توانست ما را دوست یکدیگر کند. ما بیشتر شبیه تکه‌های پازلی بودیم که هر کدام بخشی از یک تصویر بزرگ را کامل می‌کردیم. هرجا بروید آدم‌هایی از این دست را می‌بینید. آن‌ها هم بخشی از همان معمای شما هستند، اما معلوم نیست که کی و چطور کنار هم می‌نشینید. دنیا یک پازل است و ما نمی‌توانیم به‌تنهایی کاملش کنیم.