جلد اول از مجموعه ای ۱۴ جلدی در ژانر فانتزی 
فصل های اول ریتم کندی داشت و پر از اسم بود، جوری که گاهی اوقات گیج می شدم که کی  به کیه! شاید هم شخصیت پردازی هاهنوز شکل نگرفته بود!
داستان من رو یاد رمان های نوجوان جان کریستوفر می انداخت که کمی پیچیده تر و پر شخصیت تره و شباهتی هم با رمان های تالکین داشت و پر از موجودات مختلف اهریمنی و در ارتباط با منبع نور بود که  هر کدوم توانایی خاصی دارن و با هم دشمن هستن.
و حالاسرنوشت چند نفرشون به هم گره می خوره یا به زبان کتاب، اون ها در مرکزیت تغییر چرخ زمان و ایجاد الگو قرار می گیرن تا اهریمنی رو که بسیار قدرتمند شده و شیطان نام داره و همچنین نیروهای کمکی اون رو شکست بدن. در عین حال اهریمن هم دنبال اون هاست تا نیروهای اون ها رو مال خودش کنه
در اواسط سفر این جلد تمام میشه
و اینکه هر جلد از این مجموعه چهارده جلدی، در دو جلد ترجمه و چاپ شده
        

          یادداشت نوشتن برای این جلد شاید توجیه چندانی نداشته باشه، چون در واقع یک جلد کامل نیست و وسط داستان جلد اول تموم میشه. ولی یه نکته به ذهنم رسید که دوست داشتم درموردش بنویسم.

جهان‌سازی یکی از مهم‌ترین المان‌هاییه که یه داستان فانتزی باید داشته باشه، ولی به نظر من این جهان‌سازی باید تا جای ممکن، هرچه بیشتر، در حین جلو رفتن داستان اتفاق بیفته.
وقتی داشتم مرد محروز (یه کتاب ۶۰۰ صفحه‌ای) رو می‌خوندم، تقریبا از ۳۰۰ صفحه اول خیلی خوشم نیومد. چون علیرغم جذابیت داستان، توی کل اون ۳۰۰ صفحه شاید داستان به اندازه ۳۰ صفحه هم جلو نمی‌رفت و ما فقط یه جا ایستاده بودیم و با چیزهای مختلف آشنا می‌شدیم.
کاری که رابرت جردن در ابتدای چرخ زمان انجام داده به نظرم برقرار کردن یک تعادل استادانه‌س. داستان ریتم تندی نداره و اینطور نیست که شما به سرعت جلو برید و در نقاط حساس و هیجانی قصه قرار بگیرید. اما در عین حال، سر جای خودش هم نایستاده و‌ داره حرکت می‌کنه. به نظرم چرخ زمان نمونه خوبیه برای اینکه ببینیم نویسنده فانتزی چطور می‌تونه در عین متوقف نکردن و جلو بردن داستان، به جهان‌سازی گسترده و عمیقی که مد نظر خودش هم هست بپردازه، بدون اینکه یکی رو فدای دیگری کنه.
حالا درک می‌کنم که چرا جردن رو خلف صالح تالکین در ادبیات فانتزی به شمار میارن؛ دست‌کم از نظر فرم هنر قصه‌گویی.