بریده‌های کتاب توکلی

ما را آیینه کرد و چیزی ننمود مجبور تحیریم، دیدار این است

هر موج، پل گذشتن از خویشتن است

هرچند نفس به صد خروشم دال است اما چه کنم؟ زبان جرئت لال است چون شمع، از آن تبی که در دل دارم تا ناله به لب می‌رسدم، تبخال است

شخص کرم از بس که وفاکیش‌تر است، ز اندیشه‌ی آب رخ درویش، تر است رسوایی احتیاج کس نتوان دید آن را که سخا بیش، حیا بیشتر است

مهمان کریم را فضولی هنر است

بیدل، مدد جمیع کارت ز خداست از سعی کسی دگر نمی‌آید راست در صورت نهرو چشمه و جوی و سحاب ای مزرع تشنه، آبیارت دریاست

تا از غم پرواز ننالد حسرت اول منقار بست، آنگه پر ما

ظالم پوشد لباس خون‌بافته را تا زیر کند خصم زبون‌یافته را با سنگدلان شعله‌خو سختی کن بردار به آهن آهن تافته‌را

نخبگان مرا محدود می‌کنند. ولی مردم مرا مثل باران در تمام قاره‌ها پخش می‌کنند. آیا عاقلانه است که دریا را رها کنم و در یک قطره آب سفر کنم؟

نمی‌توانم هر هذیان‌نوشته‌ای را با این توجیه که انفجاری در دل زبان است، بپذیرم

جنگل عاطفه را دست تو وسعت می‌داد می‌رود قوت زانوی درختان بی‌ تو

اگر که راز تو درد است، مرهمی داریم اگر که درد تو راز است، محرمی داریم اگر زدی گره کور بر دخیل بزن که با امام رضا عهد محکمی داریم مسیر خانه‌ی ما گم نمی‌شود هرگز که روی گنبد خورشید، پرچمی داریم برای عالم و آدم تصورش سخت است که ما به وقت زیارت چه عالمی داریم! جهان ندیده که قد خم کنیم یا سر کج در این حریم، سری کج، قد خمی داریم خود امام، امام جماعت حرم است نگاه کن چه صفوف منظمی داریم! شفیع ماست همین اشک‌ها، به هرگونه خدا قبول کند، گونه‌ی نمی داریم شهید هست رضا، دور از وطن هم هست در انتهای صفر پس محرمی داریم شنیده‌ام غم ما را سه بار تسکین است هزار مرتبه شکرخدا! غمی داریم هزار سال، به فرض محال، عمر کنیم برای نوکری‌اش فرصت کمی داریم