بریده‌های کتاب توکلی

می‌دانم که یک روز همه‌ی ما خواهیم مرد، اما هیچ‌کس شایسته‌ی چنین مرگی نیست!

گم کرده‌ام مسیر تو را در غبار شهر اما اسیر توست دل روستایی‌ام

و برای همین می‌نویسم. چون هرچه که نوشته نشده انگار اتفاق هم نیفتاده است.

ما را خوش است سیر سکوتی که پیش روست گشت و گذار در ملکوتی که پیش روست . . . بگذار با ترنم مستانه بگذرد این چند کوچه تا جبروتی که پیش روست

ای کاش که دست‌ها به دامانی بود بر این‌همه اضطراب پایانی بود اندازه یک طفل به مادر، ای کاش ما را به خدای خویش ایمانی بود

تعبیر کدام خواب من بیداری است؟

آنی همیشه از خوشحالی دوستانش شاد می‌شد. ولی گاهی‌اوقات قرارگرفتن در اوج سروری که از قدرت درک تو خارج است، کمی دل‌تنگت می‌کند.

آنی جسورانه سرش را تکان داد و گفت: «نه، ما دیگر خیلی خیلی عاقل شده‌ایم و از این بابت متأسفیم. یاد گرفته‌ایم طوری حرف بزنیم که همه‌ی افکارمان را بروز ندهیم.»

طبعی که از خوشی‌ها نهایت لذت را می‌برد، در مقابل سختی‌ها بیش از همه می‌رنجد.

او صادقانه به آنی گفت:«من ترجیح می‌دهم به جای زیبابودن، شبیه به شما باشم.»