بریده‌های کتاب توکلی

دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحه‌ی مانیتور کویر می‌شوند

خلقی است به ذوق جستجوها خرسند بیدل به شکست آرزوها محظوظ

یا رب، تو به حیرتم هم‌آغوشی بخش با مخمصهٔ شعور، کم‌جوشی بخش زاندیشهٔ آینده خلاصم کرد از یاد گذشته‌ها فراموشی بخش

گر دنیادار و گر فقیر، آدم باش

آن چشم سیه مایل جنگ است هنوز خون ریخته و تیغ به چنگ است هنوز گفتم : مژه‌ات به سرمه غارت‌ها کرد فرمود : این دست زیر سنگ است هنوز دست مژه زیر سنگ بودن، شاید به این اعتبار باشد که سرمه از ساییدن نوعی سنگ به وجود می‌آید.

بنا کرده‌است در چشمش فلک قصر شیاطین را

آن شیشه که بر طاق توقع داری بر سنگ انداز تا خمارت شکند

آمد ز سفر کسی که دل با او بود بیدل، اکنون دلت مبارک باشد

مردیم و غرورش ستمی ساز نکرد تکرار نگاهی غلط‌انداز نکرد زین شرم که تاب آن نگاه آوردیم دیگر مژگان به روی ما باز نکرد

از من هنوز عطر تو می‌آید قلبم بلور خالی دمنوش است

اما از زمان غیبت کبری اوضاع خیلی سریع متحول شد. شرایط جماعت دوازده امامی قابل دفاع نبود. زندگی در محیط اجتماعی و ایدئولوژیکی متخاصم، محروم از حضور فیزیکی رهبر فرهمند خود، صاحب مجموعه‌ای از اعتقادات که بدعت‌گزارانه و غیرعقلانی به نظر می‌آمد، در زمانی که راست‌کیشی و عقل‌گرایی ثابت‌قدم بودند، امامیه برای بقا به عنوان یک جامعه‌ی دینی، مجبور به پذیرفتن راه‌حل مصالحه‌ای گردید. همه چیز با لغزش معنی واژه‌ی عقل که از زمان شیخ مفید به قوه‌ی استدلال منطقی اشاره داشت شروع شد. از آن زمان به بعد، احادیثی که خیلی «فراعقلانی» بودند بی‌صدا فروگذاشته شدند و ذکری از آنها نرفت و حتی مظنون هم محسوب می‌شدند.

...دیر است...پس چرا متولد نمی‌شوی؟! شعر تو روی دفتر من درد می‌کند

ما را آیینه کرد و چیزی ننمود مجبور تحیریم، دیدار این است

هر موج، پل گذشتن از خویشتن است

هرچند نفس به صد خروشم دال است اما چه کنم؟ زبان جرئت لال است چون شمع، از آن تبی که در دل دارم تا ناله به لب می‌رسدم، تبخال است

شخص کرم از بس که وفاکیش‌تر است، ز اندیشه‌ی آب رخ درویش، تر است رسوایی احتیاج کس نتوان دید آن را که سخا بیش، حیا بیشتر است

مهمان کریم را فضولی هنر است