بریده‌های کتاب •°|ܥ݆ܠܥ݆ܠܘ|°•

نسبت خداوند به مخلوقات مانند نسبت بنّا به ساختمان نیست بلکه مثل نسبت سخنگو به سخن است

شخص وقتی توکّل پیدا کرد و مسبب الاسباب را فقط خداوند متعال دید،هیچگاه نا‌امید نمی‌شود "ناامیدی نشانه نداشتن توکل است"

از همسایگی ابرها به زمین باز می‌گردم. فرصتی لازم است تا آن پایین، بیشتر به خودم و زندگی‌ام بیندیشم.

_از کجا معلوم که به سالخوردگی برسم! خدایی که اکنون روزی‌ام می‌دهد، در آن زمان هم فکری برای این بنده‌ی بی‌نوایش می‌کند.

وقتی به من گفت " هم‌سفر "، الهامم شد که او هم‌سفر همه‌ی دنیا و آخرت من است.

خواست خدا بود که ناگهان مثل آیه‌ای روشن، نازل شود و چنین بیچاره‌ام کند!

_به نظر شما این چه معنایی دارد که دوباره چنین تصادفی یکدیگر را دیدیم؟ _معنایش را نمی‌دانم، ولی می‌دانم چیزی که معنا دارد نمی‌تواند تصادفی باشد.

در مذهب ما، خدمت کردن به فرمانروایان غاصب و ستم‌پیشه، جنایت و تباهی است.

شعر، زنگ بیدار باش است، نه لالایی برای ستم گرانی که سیر خورده و نوشیده‌اند و از گرانی بار گناه و جنایت، خواب‌شان نمی‌برد.

این قیمت آزادگی و شرفی است که به آن چوب حراج زده می‌شود! بهای آن، رضوان الهی و بهشت است، نه مشتی سکه. ارزان فروشیم که کالایمان جز راهزن خریداری ندارد!

اما در نگاه توحیدی؛ باید مسائل را با تقرب الی الله سنجید، هرچه موجب نزدیکی به خدا شود حق و هرچه موجب دوری از خدا شود، باطل است ولو اینکه با حساب‌وکتاب‌های ظاهری سازگار نباشد.

منظور از رابطه در این کتاب، "وجه اتصال افراد با هم یا جداشدن آنها از هم" است که بر اساس توان انسان در اتصالش با دیگران تعیین شده و انواع آن، به ابعاد مختلف انسان و اتصالات او مربوط می‌شود. منظور از ارتباط، " تأثیر و تأثراتی است که افراد بر هم" می‌گذارند که بر اساس توان انسان در تأثیرگذاری و تأثیرپذیری تعیین می‌شود.