بریده‌های کتاب 𝑺𝒎𝒖𝒅𝒈𝒆 𝒋𝒂𝒔𝒎𝒊𝒏𝒆🪐✨

ما هرگز آنقدر بدهکار نخواهیم شد که نتوانیم از پسِ بدهی هایمان برآییم، و هرگز آنقدر پیر نخواهیم شد که نتوانیم دوباره متولّد شویم. ما از زمانه عقب نخواهیم ماند، زمانه را به دنبال خود خواهیم کشید. فقط کافی ست که قدری دیگر هم از نَفَس نیفتیم...

کاش کاری می فرمودی دشوار و ناممکن، که من بخاطر تو سهل و ممکنش می کردم...

یک چیز از من به تو نصیحت: اگر این پنح انگشتت را دادی دست انگلیسی ها، حتماً بعد از دست دادن دوباره انگشت هایت را بشمار... شاید یکی شان کم شده باشد!

-دلم واسهٔ متنش تنگ شده.اگر جلوی چشمت هست، برایم بخوان.قند مکرر است.

-مهمان؟ برای خواستگاری که نیامده بودند؟ حاجی خندید و گفت: «چرا اتفاقاً خواستگار بودند. به هر حال، هر کسی می‌آید به جایی،خواستگار چیزی است.» اسماعیل گفت: «آهان از آن لحاظ؟بله...»

درست گفتند که ناخوانده به خانهٔ خدا نتوان رفت، ما به خانهٔ سرهنگ ناخوانده رفته بودیم.

آقاجان دستی به موهای کم شده اش کشید و گفت:« ما که دنیایمان مثل آخرت یزید است؛ این هم رویش.»

آن شب گل عنبر به اتاق ماه لقا رفته بود و آیینهٔ شکستهٔ او را دید و بدون آنکه به آیینه نگاه کند رو به ماه لقا کرد که «آدم عاقل که آیینهٔ شکسته در خانه نگه نمی دارد!» ماه لقا خندید که« دلت شکسته نباشد. آیینه شکست، فدای سرت.»

زبان شاید بتواند حقیقت را پنهان کند، اما چشم نمی‌تواند.

شب‌های زمستان بلند بود و شب‌های تابستان کوتاه؛ اما شب‌های عطا همیشه بلند بود. تنهایی همه چیز را کش می‌آورد.

این روزها دورم از تو؛ عکست ولی از من جدا نمی‌شود.

عزیز من! لیلای شب‌های بی‌قراری کامران!

روزها زیاد نمی‌دیدمت، اما شب‌ها؛ شب‌ها مرا عاشق تو می‌کرد. از من بپرسی، شب است که عاشق را می‌سازد، نه روز. جادویی در شب پنهان است که در روز خودش را مخفی می‌کند.

لیلای من! هر بار اینطور صدایت می‌کردم و لبخند می‌زدی، می‌فهمیدم تار و پود دلت تکان خورده. بند دلت بند بود با آهنگ صدایم و بند دلم اسیر ظرافت زنانگیِ تو.

زن باشی و دلت بلرزد و نفهمی؟! ممکن نیست.

خمیر مایه همان است؛ همه از یک گِل سرشته شده‌ایم، اما داستان هر کداممان، جهان هر کداممان، زمین تا آسمان با جهان دید آن دیگری تفاوت دارد.

-آدم‌ها هزار رنگ دارند و هزار چهره. نمی‌شه بهشون اعتماد کنی اما حیوون‌ها اینجوری نیستن. اهلی که بشن ، تاهمیشه باهات می‌مونن!

-با جان ورها باید حرف زد خودشان آرام می‌شوند. ما هم جان ور هستیم دیگر. حالا یک نطقی هم داریم که چه به تر... با ما هم باید حرف زد!

-نفسِ این عزیز، نفسِ ماست...

گاهی اوقات منطقه ساده ی بچه‌ها خیلی درست‌تر از منطقه پیچیده ی ماست...