بریده‌های کتاب معصومه طباطبائی

و ریشه اخلاص هم در محبت است.

در این دهه دغدغه و غصه حضرت سید الشهداء برای چه بود؟ یک بخش آن به خاطر این بود که میدانستند اهل بیت و اصحاب شریفشان شهید میشوند اما بخش مهم تر آن نگرانی و غصه عصر عاشورا بود. غصه حرم رسول خدا ﷺ را داشتند. آقا در میدان جنگ می فرمودند: ای پیروان آل ابی سفیان اگر دین ندارید و از قیامت نمی هراسید در دنیای خود آزاده باشید! شمر گفت: حسین چه میگویی!؟ حضرت فرمودند: من با شما می جنگم و شما با من نبرد می کنید اما این زنان گناهی ندارند؛ تا من زنده هستم از تعرض لشکریان خود به خانواده من جلوگیری نمایید و به خیمه ها حمله نکنید.

بعد رو کرد به من و گفت آقا سیدمهدی این قدر بگویم، خدا خیلی مشتی‌تر از آنی است که شما فکر می‌کنید.

عمل صالح همیشه لازم است و به بهانه محبت نمی‌توان دست از اعمال صالح کشید؛ اما باید توجه داشت که عمل صالح به خودی خود ملاک نیست، بلکه این اعمال بستری است برای عرض ادب و ابراز محبت به خداوند تا انسان با انجام این اعمال، محبت و عبودیت و بندگی خود را به خداوند نشان دهد.

انسان نمی‌تواند ادعای محبّت کند ولی اعمالش طبق خواسته محبوب نباشد.

رشد انسان درگرو تحصیل محبت است.

خوب‌ها باید یکی بشوند تا ریشه بد برای همیشه کنده‌شود.

اکنون که مرگ حتمی است، بگذار مرگی را انتخاب کنیم که آبستن زندگی باشد و سازندگی‌هایی بیاورد و آگاهی‌هایی متولد کند و روح هایی را حرکت دهد.

و حسین (ع) بیرون آمد و با کاروان اشک بیرون آمد، با زینب و فرزندان و بانوان بیرون آمد تا این‌ها ادامه شهادت او باشند و اسارت آن‌ها آگاهی ها بیاورد همان طور که آوردنشان نشان دهنده تنهایی او بود و نمایانگر این که سر جنگ ندارد و در فکر آشوب نیست.

بی‌تفاوتی و سازشگری با ایمان و توحید و منصب امامت نمی‌سازد.

حسین (ع) این ادامۀ علی (ع) و چشم رسول (ص) از هدف‌ها دست نمی‌شوید. او مشتاق سلطنت نیست. وسعت روح او با این سراب‌ها دمساز نیست. عظمت او اسیر این حقارت‌ها نیست. جز امر حق او را حرکت نمی‌دهد. و این امر وابسته به ساختن نفراتی است که بتوانند این راه را با سر بروند و خود را فدای حق کنند، نه حق را نردبان هوس.

کوشش برای خلافت وظیفه حسین (ع) بود

این‌ها برای آن هدف بزرگ باید پاهای بزرگی بسازند. توحید با پای شرک به مقصد نمی‌رسد، باطل هم پای حق نمی‌شود.

حسین (ع) برنامه‌ای بزرگ‌تر و سنگین‌تر پیش روی دارد. و این برنامه همان طور که با شهادت و شفاعت همراه بود، با امر به معروف و مبارزه با ستم نیز همراه است.

شفاعت همراه این انتخاب بزرگ است و شهادت بهترین انتخاب است، درحالی که رضایت به مرگ و به شهادت او هم در کار نیست. فقدان او بزرگ‌ترین مصیبت است، که شفق را غمگین کرد و سنگ‌ها را به خون نشاند.

آری! این شهادت انتخاب حسین است و این شفاعت نتیجه کار عظیم او. شهادت انتخاب است، نه هدف. و شفاعت نتیجه است، نه مقصد.

قطعاً وجود امام، برای دین پرثمرتر و برای یزید خطرناک‌تر است.

حسین (ع)، انسانی آگاه، انسانی معتقد، انسانی راه رفته است.

مبارزه و پیکار مقدس، انگیزه و عقیده‌ای مقدس می‌خواهد.