بریده‌های کتاب سپیده ناصریان

بالای سر هر داستان عاشقانه ای،این تفکر،هرچند وحشتناک و نادانسته،آویزان است که چگونه پایان می‌یابد.درست به این میماند که در عین سلامت و نیرو بکوشیم به مرگمان فکر کنیم.حداقل در مورد دوم خیالمان راحت است ،این آسایش خاطر را داریم که بعد از مردن چیزی حس نخواهیم کرد

عشاق می‌توانند داستان عشق خود را بکُشند فقط به این دلیل که قادر نیستند ناپایداری و خطرکردنی را که تجربه خوشلختی شان به آنها عرضه کرده تاب بیاورند

اینکه می‌تونم اینطور از تو متنفر باشم،لذتبخشه،منو مطمئن میکنه که تو تحملشو داری،که می‌تونم بهت بگم برو گمشو و تو هم چیزی به طرفم پرت میکنی و سرجات میمونی

لذت وابسته بودن به کسی،در مقابل وحشت فلج کننده ای که این‌گونه وابستگی به وجود می‌آورد،رنگ میبازد

آغاز انقلاب ها از جنبه ی روانشناختی،عجیب شبیه برخی روابط عاطفی:تاکید بر اتحاد ، حس قدرت مطلق ،تمایل به از بین بردن اسرار (و ترس از مخالفت که خیلی زود منجر به پارانویای معشوق میشود و نتیجه اش به وجود آمدن نوعی پلیس مخفی است).

در هر رابطه ای لحظه ای مارکسیستی وجود دارد،لحظه ای که آشکار میشود عشق دوجانبه است و راه حل آن بستگی به ایجاد تعادل میان عشق به خود و نفرت از خود دارد.چنانچه نفرت از خود دست بالا را ببرد،در آنصورت کسی که عشق را دریافت کرده اعلام میکند که معشوق (به هر بهانه ای که بخواهید) لایق او نیست (لیاقت نداشتن به این معنی که ارزشش را ندارد) . حال اگر عشق به خود دست بالا را ببرد هر دو طرف ممکن است بپذیرند که دیدن عشق دوجانبه ، لزوما شاهدی بر حقارت معشوق نیست.بلکه گویای این است که خودشان تا چه اندازه دوست‌داشتنی بوده اند.

چیزی که وحشتناک است حد و حدودی است که از دیگران بت میسازیم در حالیکه برای تحمل خود مشکل داریم